Om een heel lang verhaal maar alvast kort te maken (en dat gaat niet lukken want jullie kennen m’n verhalen inmiddels)..... Afrika is andere koek! Phoe, echt een gevoel van terug in de tijd, heb het idee dat er in de afgelopen 10 jaar (wanneer liep je ook alweer stage in Johannesburg Heleen?) niets is veranderd… Geen internetverbinding of heel duur en sowieso heeeeeeeeeeeeeel traag (via telefoonverbinding) en niet alleen het internet is traag. Mensen leven hier gewoon langzamer (jawel NOG langzamer dan in Azië) en erg inefficiënt… Da’s in principe natuurlijk hartstikke prima en moeten ze lekker zelf weten MAAR als je dan ineens 2,5 week ertussen zit om te helpen is dat ZACHTSGEZEGD: “ff wennen” (lees: best wel heel erg mega frustrerend, haha!)Wel moet ik zeggen dat men hard aan de economie werkt, de regering in bijvoorbeeld Botswana is goed bezig, ze investeren veel in jeugd, educatie, natuur & cultuur en dat merk je echt! Kinderen spreken erg (indrukkend) goed Engels en bijna alle kinderen (althans degene die ik heb ontmoet, zelfs in de kleinste gehuchten) gaan naar school en krijgen daar een maaltijd… Het nadeel is dat er niet altijd een leraar aanwezig is, maarja kleinigheidjes hou je altijd.

Goed om bij het begin te beginnen, waar was ik gebleven…Eeeeeehm Kaapstad… Sjee dat voelt als een half jaar geleden! Oké Haai check, Wijnproeverij check, Waterfront check… Vanuit Kaapstad heb ik de bus gepakt naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Niet heel veel te doen daar dus door naar Swakopmund, een kustplaats vol met Duitsers. Ze graven er nog net geen kuilen op het strand maar de invloeden zijn overduidelijk: “Iemand een pul bier met een schnitzel?” Ze vieren er zelfs Oktoberfest! Gekkenhuis! Namibie is prachtig, veel uitgestrekte gebieden en de kust.. Wauw, onze duinen zijn mini hoopjes zand in vergelijking met wat zij daar hebben! Op die duinen heb ik gesandboard, dat is met een snowboard van de duinen af (en weer omhoog klimmen! Stoeltjeslift? Nog nooit van gehoord ;) ) We lunchten op het strand met uitzicht op de dolfijnen! Te gek!

Vanuit Namibie ben ik via Etosha (een schitterend nationaal park) naar Livingstone gegaan. Livingstone ligt in Zambia, daar kun je de Victoria Falls zien. Vanuit Livingstone ben ik te voet (2 uur lopen met backpack, maar is gratis! ;) ) naar het plaatsje Victoria Falls in Zimbabwe gelopen. Natuurlijk heb ik de Victoria Falls uitgebreid bezocht! Inclusief wildwaterraften over de watervallen! Ik houd geen ribben meer over (qua rib uit mijn lijf) maar absoluut de moeite waard!

Met Livingstone Trails ben ik van Victoria Falls naar Khama Rhino Sanctuary gegaan, maar niet voordat we Chobe National Park uitgebreid bezocht hebben. Voor mij het mooiste park waar ik ooit ben geweest. Een van de redenen is dat er meer dan 40.000 olifanten (met baby’s) rondlopen en een andere meer dan belangrijke reden is dat er binnen 10 minuten een luipaard rustig een rondje rond onze 4x4 deed! WAAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaaaaauw!!! Verder hebben we daar tal van andere wilde beesten gezien en de foto’s die ik zo oplaad zijn allemaal door mij (ik ben absoluut geen topfotograaf –understatement van het jaar- ) met mijn camera gemaakt (heb ik je al eens bedankt pap? Bij deze nogmaals: bedankt voor mijn te gekke camera!!!!! De Chinezen met 35 extra zoom lenzen waren jaloers op mijn luipaard foto's! Haha! Joehoeoeoew!) Dusssss….

Toen het vrijwilligerswerk in Khama Rhino Sanctuary, een ervaring die ik nooit meer vergeet, ik kan er serieus een boek over schrijven, maar in het kort (uhuh...): het was heel heftig om 2,5 week in tenten te leven, te koken op vuur, samen te leven met 6 mensen uit Botswana, 4 Fransen, 1 Zwitser en 1 Duits meisje en een leiding die nergens te bekennen is. Taal was een groot probleem, want men is snel geneigd in eigen taal te spreken (Frans en Setswana) en je wilt niet degene zijn die de hele tijd zeurt: “In English please…” Verder was het leiderschap een probleem, degene die het kamp zou moeten leiden deed dat totaal niet en communiceerde helemaal niet zodat we de helft van de tijd geen idee hadden waar we aan toe waren: wachten was het codewoord. Daar ben ik niet goed in dus na de eerste week zijn ik en Greg (de leukste andere vrijwilligers) naar het management van het kamp gestapt en is ons hele kamp verplaatst naar een locatie zodat we naar het werk konden lopen en ook dichter bij de rangers en locals zaten. Dat was een stuk beter! Het werk bestond uit: het opruimen van afval langs de weg, het graven van een kuil van 5 x 4 x 2 in 30 graden (!) en monitoren van neushoorns en andere wilde beesten (TE GEK!!). In het weekend hadden we vrij en hebben Greg en ik een poging gedaan om met openbaar vervoer naar Tuli Nationaal Park (in het oosten van Botswana) te gaan. Na een hele dag in 6 verschillende (mini)bussen en veeel wachten op de volgende (mini)bus waren we op ongeveer 3 kwart van de weg en zei de buschauffeur doodleuk dat er die dag verder geen openbaar vervoer meer was… Eeeeeehm en nu??? We hadden wel een tent geleend van het kamp en die mochten we wel bij de buschauffeur in de tuin opzetten! Die avond hebben we met het halve (nieuwsgierige dorp) kip met rijst gegeten en gekletst over vanalles! Dat was de meest geweldige avond van mijn hele afrika-avontuur! Mensen zijn zooooo gastvrij, hebben zelf niets maar komen met allerlei lekkernijen aanzetten en mooie verhalen en ze willen er niets voor terug. We hebben bijna iemand beledigd omdat we een beetje geld wilde geven. Je voelt je om zo’n moment wel arm dat je niets te bieden hebt. Een geweldige ervaring!!! Verder was het natuurlijk fantastisch om in de tweede week tussen de locals en rangers te leven. Met de rangers konden we heel dicht bij de dieren komen en die beesten kennen de rangers ook echt! Maar het blijven wilde beesten dus aanraken was er niet bij. Als afsluiting hebben we de laatste avond met alle rangers, locals en vrijwilligers braai gegeten, dat werd aangevuld met Chibuku, een lokaal “bier” wat gemaakt wordt van (hou je vast) gefermenteerde melk met havermout en gist… In het kader van: de moet er even doorheen heb ik een pak geprobeerd (owja, het zit in melkpakken! Serieus! En je moet het schudden voor gebruik! Ik zou het ook niet geloven als ik het zou lezen, maar het is heus!) En wat denk je: de volgende dag strontziek! Ik heb nog nooit zo’n kater gehad! Dus lekker met een kater in de minibus 12uur naar Johannesburg waar ik fijn in een bed kon ontkateren en ontblaren (dat graven van een kuil is niet bedoeld voor mijn handjes ;)

Inmiddels ben ik in Buenos Aires op Silvia aan het wachten, heb de Lonely Planet van South America on a Shoestring net gekocht dus we kunnen er helemaal tegenaan!

Ik mis jullie!!!!! Heb het in Afrika voor het eerst af en toe echt moeilijk gehad, ik weet inmiddels hoe eenzaamheid voelt en hoe het voelt om naar huis te willen. Gelukkig zijn de leuke en fijne momenten nog steeds groter en beter dat de stomme momenten dus ik blijf nog efkes ;) Hihi! Hele dikke kus en heel veel liefs!! En natuurlijk supersupersuper bedankt voor jullie mailtjes, reacties, smsjes (!) en facebooks!! XX