Het is echt waar wat 'grote mensen' zeggen, je mag geen snoepjes aannemen van vreemde mensen, al zijn ze nog zo vriendelijk....

Vanuit Quito (Ecuador) nam ik weer een lange busreis naar Bogota, omdat Heleen en Martijn daar naar toe kwamen!! Jeueueueueueueuy!!! KEI veel zin had ik daarin! Dus lekker genesteld met mijn slaap- & chipszak op een 2persoonsplekkie (da´s lekker luxe, zeg ik :)
Na bijna 2 dagen in de bus werd ik om 1 uur ´s nachts verstoort in mijn schoonheidsslaapje dat ik uit de bus moest, een andere bus moest nemen die nog maar 3 uur naar Bogota was. Ik kreeg een briefje van 20.000 ´iets van geld´ in mijn handen gedrukt en de instructies welke maatschappij. Natuurlijk werd ik hartstikke boos maar je doet weinig als meisje-met-slecht-Spaans tegen 3-grote-meneer-de-buschauffeuren. Dus ik in het busstation op zoek naar een kaartje, om 2 uur ´s nachts vertrok de bus naar Bogota.
Helaas dit keer geen 2 persoonsplekkie want er kwam een meneer naast me zitten, achteraf (en da´s altijd hendig praten) was dat echt niet nodig want er was meer dan plek zat in de bus, maar goed ik was moe& gaar en de meneer was vriendelijk (wat sinds kort dus een gevaarlijke eigenschap is). Naast de meneer in het andere 2tje naast ons ging zijn vrouw zitten met een heleboel bagage (anders had ik natuurlijk wel gezegd dat ie daar moest gaan zitten, uhuh)...
Goed de meneer en mevrouw waren minstens in de 60, misschien wel al 70 en ze waren me minstens een uur dingen aan het vertellen over de cultuur in Colombia en me Spaans aan het leren. Op een gegeven moment nemen ze beide een koekje en bieden mij er ook een aan. Dit is serieus de normaalste zaak van de wereld hier, als je naast iemand in de bus zit en je eet een snoepje, banaan, zakje chips of wat dan ook, dan biedt je degene die naast je zit ook een beetje/stukje aan. Maar ik had al 4 zakken chips op (ik leef op chips tijdens een lange busreis, gewoon omdat het kan :) dus ik bedankte beleefd. Hij zij dat ze superlekker waren dus ik nam de penniewafel (daar leek het op) toch maar aan.
...............................................................

...................................

.................

Biep Biep Pieieieieieip..... Waaaaazig en vaaaaaag en....
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!!!!!
Wat doen al die witte jassen om me heen?
Waarom praten ze in een gekke taal?
Wat hangt er allemaal aan mijn lijf?
Ennnnnnn.... slaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaap.......
Zo ging het ongeveer 2 of 3 dagen, totdat me door een mevrouw van de Sociale Dienst die een paar woorden Engels sprak en heel langzaam Spaans me uitlegt dat ik gedrogeerd ben, 3 of 4 dagen in het ziekenhuis moet blijven, mijn maag is leeggepompt, er slangetjes aan me hangen voor het vocht, dat ik toch echtiets moet gaan eten nu, dat ze elke 3 uur mijn bloeddruk, hartslag en tempratuur metenenik een totale (inclusief inwendige, IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeeeeh!!!)controle heb gehad en dat er buiten het drogeren NIETS is gebeurd.
Cool. Ofzo. Oké, ik wil NU naar huis (lees: naar NEDERLAND naar mijn mama!)
Boehoeoeoeoeoeoeoeh!!!!
En, waar zijn mijn spullen?
Ze vertelt me dat de politie (waar komt DIE ineens vandaan?) mijn spullen heeft opgeslagen op het busterminal. Als ik het goed begrijp heeft de buschauffeur me gevonden in de bus, ik werd niet wakker, hij heeft de politie benaderd, waarna ik met loeiende sirenes naar het ziekenhuis ben gebracht!
KAK!!!!! Nog nooit in de afgelopen 30 jaar ben ik in een ambulance mét sirenes vervoerd, gebeurd het een keer, weet ik er NIETS meer van! Errrg jammer!

Na 3 dagen of 4 mag ik naar huis (lees: naar mijn hostel), inmiddels ben ik dikke vrienden met mijn dokters en zusters (die mij allemaal een attractie vinden) maar gek genoeg kan ik niet wachten om Heleen en Martijn te zien. De Sociale Dienst gaat eerst met me naar het busstation, waar mijn beide tassen nog liggen YES!!!!!!!!!!!!!!
Al zien ze er beide akelig leeg uit...... En jahoor... Hmm...... KAK! Bijna alles is gejat! Sowieso natuurlijk AL mijn waardevolle spullen, maar ook de helft van mijn kleren, boeken, opladers en toiletspul is uit mijn grote backpack gejat!

Goed naar het hostel, blijkbaar had het ziekenhuis al contact gehad met het hostel wat Heleen had geboekt, want daar wisten ze al vanalles van me (ik was daar serieus een beroemdheid: 'oooow are you THAT Stephanie! Wooow, i´m so sorry'). De vlucht van Heleen & Martijn was een dag vertraagd dus we kwamen op dezelfde dag aan! Zij natuurlijk hartstikke bezorgd want zij hadden contact gehad met het hostel en daarna met mij, dus ze wisten dat er iets niet helemaal pluis was. Uiteindelijk verschrikkelijk geknuffeld en lekker van Bogota genoten. Ik moest natuurlijk af en toe poep dingen doen, als naar de ambassade, naarde toeristenpolitie, naar de gewone politie, naar de migratie voor een stempel, maar uiteindelijk is alles nu geregeld!!!

Bogota was een beetjefrisjes maar we hebben er lekker gestapt en naar een Zoutcathedraal geweest (duuussss.....) daarna zijn wedoorgegaan naar Medellin waar we ook lekker biertjes en rummetjeshebbengedronken en eenbeetje door de stad geslenterdhebben. Vanuit Medellin door naar Cartagena (HEET) waar we flink verbrand zijn op Playa Blanca (yessss we hebben weer een beetje kleur), lekker hebben gegeten bij een Chevicheria (superlekker visgerecht)en hebben we weer veel te veel rum gedronken op de muur met Ninja moves(hoort erbij als je op de Caribien bent :) Al met al hebben we heerlijk genoten en was het echt supersupersuper gezellig!!! Ik mis jullie verschrikkelijk!!!!

Nu ben ik in Venezuela, waar ik met name even aan het chillen ben. Het is hier echt vreselijk warm, net zo warm als dat het in Nederland 40 graden is.. Echt inclusief benauwd en al. Phoe! Dus ik doe ff 2 daagies niets en dan vlieg ik door naar Paramaribo (a.s. maandag).

Zooooooooooooooow.... hebben we dit verhaal ook even zwart op wit! Ik wil jullie allemaal, maar ik het bijzonder mama en papa (& partners) en natuurlijk Heleen & Martijn, SUPERSUPERSUPER bedanken voor julliesteun en gewoon ALLES!
En vanzelfsprekend iedereen ongelofelijk bedankt voor de super lieve mailtjes, facebookberichten en mailtjes, (geprobeerde) telefoontjes en reacties!!!!! Echt de reden dat ik nog wel hier ben, anders was ik nu al weer terug in Nederland en ik wilde het toch echt heeeeeeeeeeeeeeeeel graag leuk afsluiten! Nog maar 3 weekjes en dan ben ik er weer!!
Normaal sluit ik af met: 'foto´s komen eraan' Helaas& huilen, dat zit er nu niet in, maar als het goed is krijg ik van heel veel reisvrienden de foto´s die ze van mij hebben opgestuurd! Dus ook dat komt hopelijk allemaal goed!

Hele dikke kus en heeeeeeel veeeeeeeel liefs en ik mis jullie!!!!!!!